خصوصی سازی؛ کورس عجولانه یا جلوگیری از چاله به چاه افتادن پرسپولیس و استقلال؟ - وبلاگ نت قشم

به گزارش وبلاگ نت قشم، بحث خصوصی سازی 2 باشگاه استقلال و پرسپولیس در حالی دوباره داغ شده که باید برای به نتیجه رساندن این امر مهم، به گذشته نگاه کرد و از آن درس گرفت.

به گزارش وبلاگ نت قشم، از سال 1388 با مصوبه مجلس شورای اسلامی، خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس در دستور کار قرار گرفته و در این مدت طولانی بحث خصوصی سازی این باشگاه ها به یکی از مسائل چالشی ورزش ایران تبدیل شده است. موضوعی که به غیر از وزارت ورزش؛ وزارت اقتصاد و یکی دو نهاد دیگر را هم مستقیماً درگیر خودش نموده اما با وجود کوشش های انجام شده تا به امروز اتفاق خاصی رخ نداده است. خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس در سال 93 و 94 حتی تا پای قیمت گذاری و مزایده هم پیش رفت, اما به انتها نرسید. در ادامه با روی کار آمدن مسعود سلطانی فر به عنوان وزیر ورزش و جوانان در دولت قبلی، یک بار دیگر پروژه واگذاری این دو باشگاه با شیوه ای نو کلید خورد اما این دوره نیز با وجود وعده های متعدد راه به جایی نبرد.

طبق قانون خصوصی سازی این باشگاه ها الزامی است و دیر یا زود باید انجام گردد. طبق همین رویه، در دولت نو نیز بحث خصوصی سازی مطرح شده است. با این وجود حسین قربان زاده، رئیس سازمان خصوصی سازی در مصاحبه اخیر خود بابت خصوصی سازی عجولانه این باشگاه ها ابراز نگرانی نموده و به نوعی هشدار داده که اگر این جهت به درستی طی نگردد، سرنوشت بنگاه های ورشکسته خصوصی در انتظار آنها نیز خواهد بود. موضوعی که درست است و در صورت واگذاری بدون مطالعه و عجولانه، سرنوشت بدی در انتظار پرسپولیس و استقلال خواهد بود.

هر چند در سال های اخیر سعی شده با واگذاری استادیوم یا امتیازات ویژه دیگر به این باشگاه ها تراز اقتصادی آنها را سر و سامان داده گردد - که درباره آن هم حرف وحدیث هایی مطرح است- اما یکی از موضوعاتی که باعث شده فرایند خصوصی سازی تا به امروز به مرحله نهایی نرسد، بحث زیان ده بودن آنهاست. حق پخش تلویزیونی و تبلیغات محیطی از جمله منابع اصلی درآمدی باشگاه ها در سراسر جهان به حساب می آیند ولی استقلال و پرسپولیس مانند دیگر باشگاه های ایرانی از این منابع درآمدی یا محروم هستند یا سهم شان خیلی اندک است. مسلماً برای پرداخت سهم باشگاه ها مخصوصاً در بحث حق پخش ابتدا باید تضمین های لازم ارائه گردد، چرا که در صورت خصوصی سازی دیگر خبری از حمایت های دولتی نخواهد بود و باشگاه ها باید گلیم شان را به تنهایی از آب بیرون بکشند.

دیگر مانعی که سد راه واگذاری سرخابی هاست، عدم شفافیت در صورت های اقتصادی و حسابرسی و شرایط بدهکاری های دراز و طویل این باشگاه هاست که مشخص تکلیف آن کلاف سردرگمی برای هر نهاد نظارتی خواهد بود. با این حال دغدغه اصلی همان ارائه تضمین ها و ایجاد اطمینان خاطر برای روز های بعد از خصوصی شدن این باشگاه هاست. استقلال و پرسپولیس هر کدام ده ها میلیون طرفدار دارند و اگر قرار باشد بعد از واگذاری حتی خدشه ای به پیکره آنها وارد گردد، تبعات اجتماعی و فرهنگی جبران ناپذیر در پی خواهد داشت.

در این میان مسئله ای که شاید از اصل موضوع، یعنی خصوصی سازی مهمتر است، نحوه اجرای آن است. در حالی که به نظر می رسد، فرایند خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس در دولت قبل به طور دستوری و به هر شکل ممکن، در دستور کار بود ولی حالا انتظار می رود نگاه ها تغییر پیدا کند. خصوصی سازی این دو باشگاه به غیر از عزم جدی، احتیاج به برنامه و حرکت در جهت صحیح دارد، اگر کار به غیر از این باشد، متولیان امر راه را اشتباه رفته اند و برای اینکه ابروی دو باشگاه را درست نمایند، ممکن است چشم شان را هم کور نمایند. تجربه نشان داده که این طلسم، با وعده و وعید بی پایه و اساس شکسته نخواهد شد. شاید مهمترین ابزار های لازم برای برپایی جشن پیروزی و استقلال این دو باشگاه 3 اصل مهم باشد؛ عزم جدی، برنامه و صبر. فعلاً مهمترین دستور کار باید این باشد که از چاله به چاه افتادن سرخابی های مرکز جلوگیری گردد نه اینکه باز هم شاهد کورس عجولانه و بی ثمر در ماجرای خصوصی سازی سرخابی ها که از پیش وجود داشته، باشیم.