باخت سه ، هیچ به کلیشه ها - وبلاگ نت قشم

به گزارش وبلاگ نت قشم، چرا هر وقت می بریم نتیجه غیرت و تعصب بازیکنان است و هر بار می بازیم امکانات و زیرساخت ها ایراد دارد؟

به گزارش وبلاگ نت قشم، روزنامه همشهری نوشت: کلا در فضای دوقطبی کشور که سر هر چیزی دو جبهه کاملا متضاد با هم شکل می گیرد، نمی توان قضاوت درستی دید یا ارائه داد. تیم ملی 10 بازی پشت هم را می برد، عده ای ایراد می گیرند که تیم برنامه ندارد و به ستاره ها وابسته است. در تساوی با کره، همان ستاره ها کلی گل خراب می نمایند و این بار تئوری سازان کارشناس همه چیز، نظریه های جدیدی صادر می نمایند درباره این که فوتبال ما از کره خیلی عقب تر است و اگر فلان مربی بود، الان به آنها شش تا زده بودیم.

از پریشب که پرسپولیس به الهلال باخته و نتوانسته در حد انتظار ظاهر گردد، خیلی ها به تفاوت سطح فوتبال ایران و عربستان یا مربیان دو تیم و اختلاف سطح بازیکنان ما با ستاره های گرانقیمت آنها اشاره نموده اند. حتی تیتر بعضی روزنامه ها در روز بازی اشاره به همین تفاوت ها و مقایسه غیرت ایرانی با پول نفتی سعودی ها داشت. تا با کشورهای عربی بازی داریم، کارشناسان عوام زده و عوام طرفدار فوتبال به همین نکته ها دست می آویزند که پول آنها دلار نفتی و کثیف است و پولی که در فوتبال ما هزینه می گردد طیب و طاهر و تیم های ما تنها با غیرت و تعصب در برابر حریفانی که غیرت ندارند پیروز به کسب نتیجه می شوند. با تیم های شرق آسیا بازی داریم، کارشناسان و مدرسان فوتبال امکان ندارد نگویند: فوتبال کره و ژاپن سرعتی است. کلیشه هایی که در برنامه های کارشناسی مکررا بازگو می گردد این است که فوتبال شرق اروپا و روسیه قدرتی است، فوتبال عرب ها کند و تأخیری است، تیم های آمریکای جنوبی تکنیکی هستند و اسپانیا تیکی تاکا بازی می نماید و ... همین ها در مغز مردم هم فرو می رود و در هر موقعیتی آنها را به ارائه تحلیل های آبکی و مشابه وامی دارد.

پرسپولیس در بازی با الهلال حرفی برای گفتن نداشت و معلوم نبود چرا هیچ بازیکنی، خودش نبود. چرا نمی توانستند چند پاس پیاپی به هم بدهند و توپ را در زمین حریف به جریان بیندازند و هزار چرای دیگر. اما کسی به این توجهی نمی نماید که باخت سنگین در چنین مسابقه ای طبیعی ترین حالت ممکن برای نماینده فوتبال ایران است. بازی در آن جو وحشتناک که در هفته های اخیر ستاره های بین المللی و حرفه ای تیم ملی ژاپن و چین را هم به گریه انداخته، قطعا کار سختی است. اگر پرسپولیس می توانست خودش را از آن فشار نیمه اول خارج کند و نتیجه لازم را برای صعود بگیرد، اتفاقی غیر طبیعی اتفاق افتاده بود اما این نه به خاطر تفاوت سطح فوتبال دو کشور و اختلاف فاحش در امکانات زیرساختی است. اختلاف فاحش در امکانات هست اما فوتبال ما همواره در مواجهه با حریفان آسیایی به جان آنها ترس می اندازد. فوتبال ایران نه این که قدرت جهانی باشد اما از هیچ حریفی در آسیا پایین تر نیست. اما بازی در زمین تیمی که می تواند پس از چند سال خودداری از بازی در زمین تیم های ایرانی از صد درصد ظرفیت تماشاگرانش در یک ملاقات خانگی بهره ببرد، کار سختی است. تیم های عربستانی حاضر به سفر به ایران نیستند اما ما مسئله ای برای بازی در زمین آنها در شرایط نابرابر نداریم. به این فکر کنید که این بازی در زمین بی طرف برگزار می شد یا رفت و برگشت بود؛ آنگاه شرایط کاملا فرق داشت. چرا اصلا کنفدراسیون فوتبال آسیا باید با انجام مسابقات در عربستان و در حالی که دو تیم از این کشور در مرحله نیمه نهایی غرب آسیا حضور دارند موافقت کند؟ به این می گویند شرایط نابرابر.

با همه اینها باخت در فوتبال یک چیز طبیعی است. همان شب منچستریونایتد با کریستیانو رونالدو که یکی از بزرگ ترین بازیکنان تاریخ فوتبال و برترین گلزن تاریخ است و سانچوی 100 میلیون یورویی و گران ترین مدافع تاریخ و دروازه بانی که بالاترین دستمزد را بین همه همتایان خود دریافت می نماید، در زمین لسترسیتی و در جو وحشتناک استادیوم کینگ پاور چهار تا از میزبان خورد. چلسی در زمین تیم تازه صعودنموده برنتفورد با درخشش دروازه بان خودش پیروز به کسب یک برد ناحق شد و توماس توخل بعد از بازی گفت در 20 دقیقه پایانی احساس می نموده تیمش با بازیکنان کمتری نسبت به حریف در زمین حاضر است. هفته قبل از فیفادی همزمان بایرن مونیخ، بارسلونا، رئال مادرید، آژاکس و پاری سن ژرمن به تیم های ضعیف تر از خودشان باختند ولی کسی نگفت تفاوت بین پاری سن ژرمن با تیم رن فرانسه در مربیان دو تیم یا کیفیت بازیکنان شان است. منچسترسیتی با ستاره های میلیارد یورویی در زمین پاری سن ژرمن باخت؛ مطمئنا در بازی برگشت و بازی مقابل تماشاگران خودی و استادیومی که به آن عادت دارند، شرایط فرق خواهد نمود.

فوتبال برد و باخت دارد. این مشکل خود ماست که مجبوریم بازی ها را در زمین حریف یا زمین بی طرف بازی کنیم و وقتی مثل بازی ایران - کره میزبانیم، از ظرفیت تماشاگر استفاده نکنیم. مشکل خود ماست که مرحله حذفی لیگ قهرمانان آسیا در تعطیلات لیگ داخلی ما و بدون حضور ستاره هایی است که تیم را تا این مرحله بالا آورده اند. دیروز تنها نماینده ژاپن سه بر صفر به تیم کره ای باخت اما کسی از تفاوت زیرساخت های دو کشور حرفی نزد. الوحده هم که پنج گل از النصر خورد، در امارات از برترین امکانات بهره می برد. فوتبال با برد و باخت هایش قشنگ است. حضور در همین مرحله هم از لحاظ مالی و اعتباری به سود هر باشگاه و هر لیگی است. هیچ اشکالی ندارد اگر تیمی به مراحل حذفی صعود می نماید و از مرحله ای به بعد نمی تواند بالاتر برود. فوتبال همین است. فوتبال ما و بازیکنان ما اصلا از همسایه ها و کشورهای آسیایی اگر قوی تر نباشند، ضعیف تر هم نیستند. اگر به کلیشه ها توجه کنیم و این ملکه فکر مان بگردد که امکانات و ستاره های خارجی آنها از ما بهترند، پس باید ببازیم و می بازیم. پرسپولیسی ها به جای زانوی غم بغل گرفتن شاید بهتر باشد به این فکر نمایند که در صورت تکرار چنین شرایطی آیا باز هم می خواهند به همین شکل و بی دست وپا بازی نمایند یا برنامه ای برای جبران دارند.