آیا باید کودکی داشته باشیم که فقط از زندگی لذت ببرد؟ - وبلاگ نت قشم

به گزارش وبلاگ نت قشم، سرویس کودک و نوجوان خبرنگاران (ایبنا)، آخرین باری که بی حوصله شدید کی بود؟ ممکن است بگویید آنقدر سرم شلوغ است که وقت بی حوصلگی ندارم یا کسی بگوید همین الانِ الان بی حوصله است و نمی داند برای برطرف آن باید چه کار کند؟ شما هم فکر می کنید بی حوصلگی احساس بدی است و اذیت وآزارش زیاد است؟ من هم تا قبل خواندن کتاب نام من بی حوصلگی است فکر می کردم بی حوصلگی احساس کاملا بی فایده و مضری است که خیلی زودِ زود باید از آن دور شد و باحوصله شد؛ اما گایه. گِ. اوزدامار نویسنده اهل ترکیه نظر دیگری دارد.

او در این کتاب کودک به خواننده کوچک و حتی بزرگسال خود نشان می دهد که هر احساس بدی را ابتدا باید به رسمیت شناخت تا بتوان برای حل وفصل آن کوشش کرد. پس اگر شما هم کنجکاو شده اید بدانید چطور می توان بی حوصلگی را به رسمیت شناخت این اثر را بخوانید.

انتشارات میچکا کتاب نام من بی حوصلگی را با ترجمه نسیم یوسفی برای بچه ها شش تا 9 سال منتشر نموده است. در ادامه گفت وگوی ما را با یوسفی درباره چندوچونِ این کتاب کودک تأمل برانگیز می خوانید:

- کتابی ترجمه نموده اید با عنوان نام من بی حوصلگی است. گایه. گ. اوزدامار، نویسنده اهل ترکیه این اثر را چقدر می شناسید؟

گایه. گ. اوزدامار متولد 1981 در ترکیه است. او در دانشکده ارتباطات دانشگاه مرمره، روزنامه نگاری خوانده است. ابتدا روزنامه نگاری نموده و در یازده سال گذشته به کارهای تبلیغاتی پرداخته است. یک پسر و یک دختر دارد. وقتی که دخترش سه ساله بود، او به دخترش یک کتاب کودک هدیه می دهد که همان، زمینه ای می گردد برای ورودش به دنیای ادبیات کودک و تصویرها. به قول خودش یک میز و صندلی دارد و صدها کتاب و هزاران شخصیت در قصه ها که آنها را با بچه هایش به اشتراک می گذارد و با هم همسفر می شوند.

- بی حوصلگی به عنوان یکی از حالات روانی انسانی مثل یک راوی با مخاطب کودک خود در این کتاب صحبت می نماید. چقدر انتخاب نوع راوی نویسنده را قبول دارید؟

جملات این کتاب مینیمال اند؛ یعنی نویسنده کوشش هوشمندانه ای انجام داده است برای اینکه مخاطب کودک و حتی بزرگسال خیلی زود در قاب تصاویر بنشیند و خود را جای کودک محزون و ناراحت و بی حوصله ببینند.

ببینید ما با یک سری احساسات پایه که از بدو تولد مثل یک میزبان درون فکر ما هستند و به احساسات سطح یک تعبیر می شوند روبرو ایم: مثل شادی، غم، ترس، تعجب و خشم، درد و لذت و ... . احساسات سطح دو هم آنهایی هستند که از تلفیق احساسات پایه ایجاد شده و مثل میهمان در رفت وآمد هستند: مثل شور، غصه، نگرانی، حسادت، بی حوصلگی و... . ما با این دو نوع احساسات سروکار داریم. نویسنده و تصویرگر به خوبی این دو نوع احساس را با هم ترکیب نموده اند.

- تصویرگری کتاب را شیدا اونال انجام داده است که حال وهوایی متفاوت دارد و به خوبی ماهیت بی حوصلگی را نشان می دهد. برداشت شما از تماشا تصاویر کتاب چیست؟

تصویرگری شیدا اونال برایم متفاوت بود. تلفیق نقاشی و کلاژ، رنگ های ساده آبی و قرمز و سیاه قهوه ای با خطوطی ساده و کاملا هنرمندان، مفاهیم انتزاعی افسردگی و بی حوصلگی را به عینی ترین شکل ممکن به مخاطب نشان می دهد که شاید دفعه بعد ما هم در را باز کنیم و به بی حوصلگی خوش آمدی جانانه بگوییم.

همواره برایم جالب است و عجیب و خارق العاده که چطور بعضی از تصویرگرها چنان ماهرانه حالات و احساسات انسانی را با چند خط ساده در چهره نمایان می سازند. فقط با تغییر خطوط لب و چشم، دلهره و ترس، غم، افسردگی، نارضایتی و بی حوصلگی در صورت این شخصیت ها نمایان می گردد! رنگ های کتاب عامدانه کم است؛ یعنی از رنگ های تکراری استفاده شده است که نشان دهنده بی حوصلگی و یکنواختی باشد؛ حتی جایی از تصویر می بینیم که در کل صفحه پاره شده و درواقع این ها را مزایای کتاب برای همذات پنداری بیشتر می دانم.

- بچه ها با مطالعه این کتاب در وهله اول می فهمند که چقدر شناختن خود و حالات شان مهم است؛ یعنی کتاب به خوبی نشان می دهد که تا وضعیتی را نشناسی نمی توانی برای آن در پی راهکار باشی. آیا شما موافق این هستید که بچه ها از کودکی با مسائلی مثل بی حوصلگی و خستگی های روانی و افسردگی آشنا شوند؟

کتاب نام من بی حوصلگی است صرفا شامل ملاک های شناخت این حس نیست؛ بلکه مهارت های روبروه و پذیرش و برون رفت را توصیف و نشانه گذاری می نماید. همه ما و حتی بچه ها این احساسات را از کودکی تجربه می کنیم. نویسنده خواسته به کودک بگوید که خودش را با بدترین حس ها به رسمیت بشناسد. هیچ حسی دائمی نیست؛ حتی اگر اندوهی به قامت یک غول باشد و رویت بیفتد. کتاب هم گفت وگومحور است و هم مهارت افزایی می نماید. کتاب غیرمستقیم می آموزد که کودک با خودش همدلی کند؛ درواقع هم زمان در پی راهکار هم بگردد و در پی کشف و جست وجو باشد و هی از خودش سؤال کند.

اینکه حس بی حوصلگی را مهار کند و خودش را به آغوش کشیده و به مثابه میهمانی که همیشگی نیست به آن بنگرد. تق تق تق؟ یعنی چه کسی می تواند باشد؟ میهمان آمده؟ گاهی بی حوصلگی موقعی سر می رسد که انتظارش را نداری.. این چه میهمانی است که وقتی آمد همه جا هست و از تو جدا نمی گردد؟ هرجا می روی دنبالت راه می افتد.... بهت می چسبد و حتی نمی توانی قایمش کنی؟! بی حوصله شده ای! با این میهمان ناخوانده چه باید کرد؟ در خانه را ببندد و میهمانش را به رسمیت نشناسد یا در بگشاید و او را در آغوش گرفته، مدتی همجواری با این میهمان را تجربه کند؟

- آیا این شناخت در کودکی، می تواند باعث گردد که بچه ها حالات روانی پدرومادرشان را هم بهتر درک نمایند؟ چون پدرومادرهای زیادی داریم که دچار افسردگی و حتی بعضی بیماری های روانی هستند.

والدین بسیاری را دیده ایم که می گویند تنها هدف زندگی شان این است که کودکی شاد داشته باشند و همواره حال کودک شان خوب باشد. مگر ما در بزرگسالی همواره حال مان خوب است؟ مگر دچار افسردگی نمی شویم؟ آیا همواره از زندگی لذت می بریم؟ آیا باید کودکی داشته باشیم که فقط از زندگی لذت ببرد؟ بی حوصلگی و افسردگی یکی از پیچیده ترین احساسات بشری است. کودک در سال های نخست زندگی با غم و اندوه روبرو می گردد بدون آنکه ریشه های آن را بشناسد؛ اما با تجربه اندوزی و توسعه شناختی فردی و بین فردی به ادراک عمیق تر این حس پیچیده خواهد رسید و حتی از دلایل آن سخن خواهد گفت. کتابی که پیش رو داریم کاملا دارد مهارت افزایی می نماید و به نوعی، به شکل کاملا خلاقانه مهار افسردگی را به خواننده آموزش می دهد.

منبع: ایبنا - خبرگزاری کتاب ایران